Grzegorz Woźniakowski

Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

Wydział Nauk Biologicznych i Weterynaryjnych

Katedra Diagnostyki i Nauk Klinicznych

Potencjalne i realne źródła szerzenia się afrykańskiego pomoru świń (ASF) w Polsce i Europie

Wystąpienie pierwszych przypadków afrykańskiego pomoru świń (ASF) u dzików oraz ognisk u trzody chlewnej w 2014 roku spowodowało kompletną zamianę w podejściu do hodowli świń w kraju, nie wspominając o strategii zrównoważonego zarządzenia populacją dzików.

Jak wykazały dotychczasowe doświadczenia z ponad 7 lat występowania tej choroby w Polsce i innych krajach Europy wschodniej i zachodniej, rezerwuarem wirusa ASF (ASFV) od początku epizoocji były i są dziki. Błędne jest jednak przekonanie, iż dziki są wektorem wspomnianego zarazka, z uwagi na fakt, że termin ten odnosi się wyłącznie do przenoszenia wirusa przez tzw. kleszcze „miękkie” z rodzaju Ornithodoros, które nie występują w klimacie umiarkowanym, panującym również na terenie Polski. W literaturze zagranicznej pojawiają się również doniesienia o potencjalnej roli innych zwierząt w szerzeniu się ASF w populacji dzików oraz jako potencjalnych wektorów mechanicznych w transmisji zakażenia tym wirusem świń domowych. Do niektórych gatunków potencjalnych źródeł wirusa należy zaliczyć owady posiadające gryzący aparat gębowy, w tym muchy stajenne, czyli bolimuszki (Stomoxys sp.), „bąki”, czyli owady z rodziny Tabanidae czy też komary. Doniesienia o możliwości przeniesienia truchła zakażonego dzika na dalsze odległości przez wolno żyjące lub udomowione zwierzęta doprowadziły również do precyzowania teorii przenoszenia zarazka przez lisy, wilki, psy, koty czy też ptaki, które mogą (ale nie powinny) przebywać w budynkach, w których utrzymywane są świnie…